SPĘDZANIE CZASU WOLNEGO RODZICÓW Z DZIEĆMI

Spędzając czas z dzieckiem buduje się więź na całe życie. To kluczowy moment w budowaniu relacji pomiędzy rodzicem a dzieckiem. Niezmiernie ważne jest by dziecko miało świadomość, że zawsze może liczyć na najbliższą sobie osobę-na rodzica.

Prawidłowo zaplanowany odpoczynek wpływa na zdolności poznawcze dziecka, a więc na efektywność nauki.

Zadaniem rodzica jest szukanie wszelkich form kontaktu ze swoimi pociechami, które mogą sprowadzać się do wspólnej zabawy, aktywności sportowo – ruchowej, wspólnego czytania książek i czasopism, wspólnego grania w gry planszowe.

Jakie są zalety wspólnie spędzonego czasu?

• Dzieci i młodzież, którym poświęca się czas wolny są w mniejszym stopniu narażeni na różnego rodzaju uzależnienia, jak np.: alkohol, narkotyki oraz w mniejszym stopniu są skłonni do zachowań agresywnych.

• Wspólnie spędzony czas w gronie rodzinnym jest okazją do utrzymywania dobrych relacji z najbliższymi, a dzielenie się swoimi przeżyciami będzie pogłębiało, budowało wzajemną więź. Dziecko będzie miało poczucie bycia kochanym i ważnym w oczach rodziców. Wspólne przebywanie z rodzicami, a także możliwość przytulenia się do nich zrodzi u dziecka poczucie bezpieczeństwa, intymności, bliskości i przynależności do rodziny.

• Poprzez wspólnie spędzony czas możemy pokazać dziecku, co jest dla nas ważne, jakie wartości i postawy cenimy w życiu. Możemy to osiągnąć wcielając się w rolę bohatera literackiego jaką jest postać z bajki.

• Czas poświęcony na zabawie z dzieckiem uczy je ważnych umiejętności życiowych. Rodzic może pokazać maluchowi jak należy współpracować i kontrolować swoje emocje, gdy ktoś np.: przegrywa w grze. Pozwala na oswojenie się z różnymi, nowymi emocjami. Jest to okazja do nauki ważnych umiejętności życiowych poprzez naśladownictwo dorosłych.

• Korzyść płynąca ze wspólnie spędzonego czasu jest obustronna. Poświęcenie swojego czasu dziecku będzie dla niego nie tylko źródłem radości i szczęścia ale także powodem do satysfakcji dla rodziców.

• Wspólnie spędzony czas z dzieckiem może być czasem odpoczynku dla mamy i taty. Rodzice choć na chwilę mogą ,,oderwać się” od problemów dnia codziennego i na nowo poczuć się jak dziecko przy tym dobrze się bawiąc i relaksując.

• W dobie uzależnienia od internetu, gier komputerowych można zaproponować dzieciom inną formę konstruktywnego spędzania czasu wolnego jaką jest wspólne przebywanie na świeżym powietrzu.

Co dzieje się w psychice małego dziecka, które pozostawia się zbyt długo samemu sobie?

• Dziecko pojmuje wówczas czas jako karę: nikt się mną nie zajmuje, nikt mnie nie chce, wszystkim przeszkadzam.

• Inną reakcją jest lęk: dziecko czuje się przytłoczone nadmiarem czasu i pojmuje go jako ciężar. Jest świadome własnej energii, ale nie wie co z nią zrobić.

• Nieodpowiednio zagospodarowany czas może stać się negatywnym bodźcem do działania. Wzbudza w dziecku silne emocje, z którymi ono nie umie sobie poradzić dziecko denerwuje się, czuje złość, ale nie uświadamia sobie przyczyny.

• Dziecko bierne, które się nudzi, nie uczy się zachowań społecznych. Chce się bawić z rówieśnikami, ale nie potrafi. Ciągle popada w konflikty.

• Jeśli nadmiar wolnego czasu nie idzie w parze z możliwościami rozładowania emocji, to jest prosta droga do zachowań agresywnych.

Pobyt w przedszkolu to dobra inwestycja edukacyjna. Trzeba jednak pamiętać, że swoistą i najważniejszą inwestycją edukacyjną jest przede wszystkim czas, który dziecko spędza z ludźmi, których kocha, w kontakcie z którymi "przepracowuje" swoje sukcesy i porażki, otwiera przed nimi swoje pragnienia i niepokoje. Bez tych osób, bez czasu z nimi spędzonego, żadna ilość spędzonych w przedszkolu nie będzie dobrą inwestycją edukacyjną.

Dziecko obserwując dorosłych uczy się przyszłych ról. Rodzice budują model przyszłych zachowań swojego dziecka. Od rodziców w dużej mierze zależy, czy dziecko wyrośnie na człowieka aktywnego, czy biernie uczestniczącego w życiu.

Co robić wspólnie z dziećmi kiedy razem jesteśmy w domu?

- Zachęcaj dzieci do kreatywności i podejmowania wszelkich działań mających na celu rozwój dziecka.

- Możecie wspólnie gotować, układać łamigłówki lub składać modele, bowiem dziecko lubi czuć się kompetentne i ceni czas spędzony z rodzicami.

- Spędzajcie dużo czasu poza domem, na świeżym powietrzu.

- Spacery, gra w koszykówkę, praca i zabawa w ogrodzie, pójście na plac zabaw, w okresie zimowym jazda na łyżwach i zabawy na śniegu, to przykłady spędzania wolnego czasu w aktywny sposób poza domem.

- Wycieczka rowerowa do pobliskiego lasu.

- Gry planszowe, gry w karty i gry sportowe opierają się na interakcjach i służą umacnianiu więzi rodzinnych.

- Wspólne rozwiązywanie krzyżówek, czytanie czasopism czy oglądanie telewizji.

- Postaraj się, aby twoje dziecko spędzało czas wolny z rówieśnikami.

1.Daniel J.Siegel, Tina Payne Bryson Potęga obecności. Jak obecność rodziców wpływa na to, kim stają się nasze dzieci i kształtuje rozwój ich mózgów.

2.Wychowanie w rodzinie 3 39-52. Grażyna Durka Rodzina a czas wolny.

3.Dr Lawrence J .Cohen Rodzicielstwo przez zabawę.

4.https://www.vitapku.pl/psychologia/jak-aktywnie-spedzac-czas-z-dzieckiem-jesienia

5.Barbara Kowalewska Mam czas dla dziecka. Pedagogika Waldorfska dla najmłodszych.

Aktywność ruchowa dziecka w wieku przedszkolnym

"Aktywność ruchowa dziecka w wieku przedszkolnym"

Ruch jest przejawem życia, towarzyszy człowiekowi od chwili urodzin. Jest czynnikiem kształtującym organizm człowieka i jego funkcje. Aktywność fizyczna jest szczególnie ważna u dzieci, które znajdują się w fazie intensywnego wzrostu, wzmacniania i doskonalenia. Występujący u dzieci "głód ruchu" jest wyrazem podświadomej chęci zaspakajania tej potrzeby zapewnienia niezbędnego czynnika stymulującego rozwój. Dlatego aktywność powinna być rozwijana już od najmłodszych lat. Ograniczenie aktywności ruchowej jest zdecydowanie niekorzystne, gdyż opóźnia rozwój dziecka.

Aktywność ruchowa pełni cztery funkcje:

Funkcja stymulacyjna

· Poprzez ruch mięśnie wykonujące pracę zwiększają swój przekrój, objętość, siłę i sprężystość. Równocześnie następuje wzmocnienie, pogrubienie i wzrost elastyczności i wytrzymałości ścięgien oraz więzadeł.

· Ruch sprzyja mineralizacji kości zwiększając ich masę (gęstość) i zarazem twardość i sztywność.

· Wysiłek fizyczny mobilizuje układ krążeniowo - naczyniowy. Występujące przy pracy mięśni większe zapotrzebowanie na transportowane przez krew środki odżywcze i tlen powoduje szybsze krążenie krwi i wzmożoną akcję serca, które wzmacnia się i rozbudowuje.

· Ruch uaktywnia układ oddechowy, gdyż płuca muszą wykonać zwiększoną pracę. Oddech przy wysiłku staje się głębszy i szybszy. Dzięki temu wzrasta pojemność życiowa płuc, a także ilość przyswajanego tlenu - więcej go dociera do rozwijających się narządów.

· Aktywność fizyczna pobudza dojrzewanie układu nerwowego. Przyspiesza to rozwój motoryczności.

 · Dzięki ruchowi dziecko poznaje otaczający je świat, wzbogaca swoje doświadczenia, kształtuje pamięć i uwagę. Rozwija swoją samodzielność. Zabawy i ćwiczenia w grupie uczą zachowań prospołecznych - dziecko podporządkowuje się obowiązującym normom i zasadom.

Funkcja adaptacyjna

· Przystosowanie organizmu dziecka do zmieniających się warunków życia: klimatu, temperatury, wilgotności, ciśnienia, warunków społecznych i materialnych, pracy, nauki, trudności dnia codziennego.

· Przez ruch i ćwiczenia fizyczne dziecko może hartować organizm, czyli zwiększyć granicę tolerancji na bodźce czy czynniki ze strony środowiska: zimno, ciepło, wiatr, wilgotność powietrza, warunki pracy i nauki, a także odporność na czynniki psychiczne (stres) i społeczne.

Funkcja kompensacyjna (wyrównawcza)

· Ruch, jako czynnik korzystny, prozdrowotny ma zrównoważyć bilans bodźców działających na młody organizm. Ma wyrównać niekorzystne działanie takich bodźców, jak np.: telewizja, komputer. Wpływając na ożywienie organizmu aktywność fizyczna ma 2 przywrócić niezbędną dla prawidłowego rozwoju organizmu dziecka równowagę czynników korzystnych i szkodliwych.

Funkcja korekcyjna

· Działania korekcyjne stosuje się najczęściej u dzieci z wadami postawy, ale można je wykorzystywać u dzieci z otyłością, astmą czy niektórymi zaburzeniami układu krążenia. Funkcja korekcyjna jest wiec funkcją terapeutyczną i leczniczą.

Należy pamiętać, że aktywność ruchowa to ważny element:

· prawidłowego rozwoju organizmu, jego układów i narządów;

 · rozwijania funkcji i wydolności organizmu;

· tworzenia poprawnej postawy i budowy ciała;

· przystosowanie do życia w otaczającym środowisku przyrodniczym i społecznym;

· zapobieganie chorobom;

· rozwoju psychicznego i społecznego;

· terapii wielu zaburzeń i chorób.

Ruch sprzyja rozwojowi umysłowemu oraz kształtowaniu woli i charakteru. Ruch trenuje nie tylko mięśnie, lecz również umysł i psychikę. Dostarcza doświadczeń przestrzeni, czasu, schematu własnego ciała, koordynacji wzrokowo-ruchowej, wyostrza zmysł 4 wzroku i słuchu. Dzieci w ruchu poznają nowe przestrzenie i jej granice, nie tylko w rozumieniu otoczenia fizycznego, lecz także społecznego. Zespołowe gry i zabawy ruchowe uczą umiejętności społecznych: współdziałania w grupie, zdrowego współzawodnictwa, umiejętności radzenia sobie z sukcesem i porażką, rozwiązywania konfliktów, dokonywania wyboru i krytycznego patrzenia na siebie, podporządkowania celów jednostki - celom grupy. Ruch w sferze społeczno- wychowawczej kształtuje życzliwy stosunek do ludzi, przyczynia się do wzrostu zainteresowań oraz uczy konsekwencji w osiąganiu celów. Argumenty przekonujące, że warto ćwiczyć, że warto być aktywnym fizycznie.

Ruch sprawia, że dzieci mogą:

a) rozładować nadmierną energię;

b) dotlenić się - mózg stanowi tylko 2 % wagi ciała człowieka, ale potrzebuje ok. 25 % tlenu. Świeże powietrze poprawia znacznie koncentrację uwagi;

c) trenować zmysł równowagi - dzięki huśtaniu się, balansowaniu na murkach, chodzeniu po leżącej na ziemi linie, jeździe na rolkach, deskorolce, rowerze dzieci ćwiczą równowagę;

d) ruch jest lekiem na bezsenność - umiarkowane ćwiczenia mogą zlikwidować kłopoty ze snem. To dobry lek na bezsenność i nocne niepokoje. Poprawa snu jest efektem psychicznego i fizjologicznego odprężenia po wysiłku. Dzieci nadpobudliwe, wrażliwe oraz nocne marki będą łatwiej zasypiały i spokojniej spały, jeżeli w ciągu dnia dostarczymy im okazji do intensywnego ruchu.

e) polepsza nastrój - ćwiczenia fizyczne poprawiają stan u kładu nerwowego i wpływają na układ hormonalny. Dlatego ruch polepsza nastrój i przepędza ponure myśli, pomaga uspokoić emocje, rozładowuje napięcie i stres, ułatwia relaks. Podczas wysiłku fizycznego w mózgu powstają endorfiny zwane hormonami szczęścia.

f) rozwijać samodzielność, równowagę emocjonalną, hart psychiczny, odporność na stres, umiejętność psychicznej adaptacji do zmieniających się warunków, poczucie odpowiedzialności, zdyscyplinowanie i wytrwałość w pokonywaniu trudności. Ruch pozwala zapobiegać wielu chorobom (wady postawy, nerwice, otyłość, niewydolność mięśniowa, cukrzyca itp.)

Aktywność fizyczna jest najlepszym antidotum na wiele dolegliwości związanych z cywilizacją. Wygodny tryb życia w komforcie cywilizacyjnym, stronienie od rekreacji ruchowej i sportu są najważniejszymi przyczynami nieprawidłowości rozwojowych, wad postawy, nerwic, otyłości, niewydolności mięśniowej, zaparć, cukrzycy, choroby nadciśnieniowej i wielu innych tzw. „chorób cywilizacyjnych”. Ortopedzi ostrzegają, że wśród najmłodszych coraz częściej występują wady postawy: skrzywienie kręgosłupa, koślawe kolana i płaskostopie. Dzieci potrzebują więcej ruchu. Jest on naturalną potrzebą człowieka, która została stłumiona przez złe nawyki cywilizacyjne. Dzieci coraz więcej czasu spędzają przed telewizorem czy komputerem. Każde dziecko musi mieć czas i okazję by biegać, skakać, grać w piłkę, wędrować po lesie, pływać, wspinać się.

W jaki sposób możemy pomóc dzieciom, które unikają aktywności ruchowej?

· Przede wszystkim należy stwarzać okazje do ruchu i razem z dzieckiem bawić się.

· Trzeba szukać takich form aktywności, które sprawiają dziecku zadowolenie i radość.

· Podczas wspólnych zabaw należy dzieci motywować, zachęcać poprzez przekonywanie i chwalenie za najdrobniejszy sukces.

· Nigdy nie wolno zmuszać dziecka do aktywności fizycznej, natomiast warto znaleźć wśród rówieśników dziecko z takimi samymi możliwościami ruchowymi i w trakcie wspólnych zabaw (ćwiczeń) chwalić za podejmowane próby. Dzięki temu wzrośnie samoocena dziecka a z czasem i satysfakcja z pokonywania własnej słabości. Współpraca przedszkola ze środowiskiem rodzinnym, w zakresie rozwoju sprawności fizycznej dziecka w wieku przedszkolnym.

Wskazówki dla rodziców:

· bądź dla dziecka przykładem - sam/sama podejmuj aktywność fizyczną;

 · planuj i organizuj aktywność ruchową wspólnie z dzieckiem;

· stwórz dziecku warunki do podejmowania aktywności fizycznej; · pozwól dziecku na samodzielny wybór rodzaju aktywności;

· rozmawiaj, dowiedz się dlaczego dziecko lubi bądź nie lubi uprawiać sportu;

· chwal za podejmowanie aktywności ruchowej;

· doceniaj wysiłek dziecka, motywuj go do podejmowania dalszych aktywności ruchowych.

Aktywność fizyczna ma bardzo pozytywny i duży wpływ na zdrowy i prawidłowy rozwój każdego człowieka. Zwłaszcza dzieci, których potrzeby ruchowe są wielkie (średnio 5 godzin dziennie), powinny wykorzystywać każdą okazję na uprawianie aktywności ruchowej jak i aktywny odpoczynek. Ważne jest by przede wszystkim dorośli dawali dzieciom dobry przykład dbania o swoje ciało i zdrowie oraz sprawność fizyczną i psychiczną. Uczmy je prawidłowych nawyków i wzorców ruchowych. Pomóżmy im poznawać możliwości ludzkiego ciała i odkrywać tajemnice skryte w ich małych organizmach.

Literatura:

1.Zyzik E., „Wspomaganie aktywności dziecięcej w przedszkolu”, Wszechnica Świętokrzyska, Kielce 2017

2. Fall - Ławryniuk M., "Ciało i umysł lubią ruch", Bliżej Przedszkola, 2009

3. Gniewkowski W., Wlaźnik K., "Wychowanie fizyczne", WSiP, Warszawa 1990.

4. Nadachewicz K., "Rola nauczyciela w rozwoju ruchowym dziecka", Wychowanie w przedszkolu, 2009, nr 10.

5. Owczarek S., "Gimnastyka Przedszkolaka", WSiP, Warszawa 2001.

6. Pasternak A., "Fit, czyli w dobrej formie. Kultura fizyczna przedszkolaka", Bliżej Przedszkola, 2010, nr 12.

7. Wlaźnik K., "Wychowanie fizyczne w przedszkolu", Przewodnik dla nauczyciela.

DZIEŃ BEZPIECZNEGO INTERNETU – 6 LUTEGO 2024

Bezpieczeństwo twojego dziecka - Zagrożenia

Cyberprzemoc to rodzaj przemocy, której akty dokonywane są przy użyciu nowych technologii.

Do kategorii takich zjawisk zaliczamy: wyzywanie, straszenie, prześladowanie, oczernianie, poniżanie kogoś w Internecie lub przy użyciu urządzeń mobilnych. W praktyce polega ona m.in. na przerabianiu i publikowaniu ośmieszających materiałów, zdjęć, filmów, upublicznianiu sekretów ofiar, wulgarnym, i złośliwym komentowaniu wpisów i zdjęć. Może to być także podszywanie się pod inną osobę za pomocą przechwyconego profilu, poczty, jak również celowe ignorowanie aktywności ofiary w sieci.

Akty cyberprzemocy należy rozpatrywać zarówno w kontekście ofiary (osoby poszkodowanej), jak i sprawcy (osoby lub grupy osób) oraz świadka zdarzenia. Cechą charakterystyczną cyberprzemocy jest wyższą, niż w tradycyjnej formie przemocy, anonimowość. Pozwala ona sprawcom na odczuwanie złudnego wrażenia bezkarności. To z kolei może zachęcać do podejmowania działań przemocowych. Cyberprzemoc charakteryzuje się ciągłością trwania (zwykle nie kończy się na jednorazowym zdarzeniu) oraz szybkością rozpowszechniania się informacji/materiałów skierowanych przeciwko jej ofierze oraz ich dostępność. 

Ze względu na powszechność zjawiska cyberprzemocy jej poszczególne formy uzyskały swoje nazwy:

Cyberstalking

Zjawisko natrętnego i złośliwego dręczenia pojedynczej osoby, grupy osób lub całej organizacji przy użyciu technologii informacyjnej, w szczególności Internetu. Prześladowca określany jest często jako stalker.
 

Trollowanie

To różnego typu nieprzyjazne zachowania wobec innych użytkowników Internetu, które mają na celu rozbicie prowadzonej dyskusji. Zjawisko to jest obecne w miejscach przeznaczonych do wymiany myśli między Internautami, czyli na grupach dyskusyjnych, forach, czatach itp.

Troll parenting

Publikowanie przez rodziców i opiekunów w Internecie wizerunku dziecka w ośmieszającym czy wręcz kompromitującym kontekście.

Flaming

To celowe zaognianie wymiany zdań między użytkownikami w różnego typu serwisach dyskusyjnych, prowadzące do narastania agresji wypowiedzi.

Child grooming

Uwodzenie dzieci w Internecie (ang. child grooming). to rodzaj relacji tworzonej za pośrednictwem Internetu między osobą dorosłą a osobą małoletnia (poniżej 15 roku życia w rozumieniu przepisów Kodeksu Karnego), w celu jej uwiedzenia i wykorzystania. Działania podejmowane przez sprawcę nastawione są na nawiązanie więzi emocjonalnej z dzieckiem w celu zdobycia jego zaufania. Ma to w konsekwencji przekonać dziecko do podejmowania różnych czynności i ułatwić późniejsze jego seksualne wykorzystanie. Wykorzystanie seksualne nie wiąże się wyłącznie z fizycznym aktem w świecie realnym, ale również innymi formami takimi jak: prezentowanie dziecku materiałów pornograficznych, prowadzenie rozmów o charakterze erotycznym, składanie propozycji seksualnych, nakłanianie do wykonywania i wysyłania intymnych zdjęć/filmów, czy prezentowanie zachowań seksualnych podczas chatów i wideotransmisji. Grooming jest często procesem rozłożonym w czasie i przebiegającym wieloetapowo. Rozpoczyna się od zaprzyjaźnienia się z dzieckiem. Następnie jest ono „oswajane” ze szkodliwymi treściami, w kontaktach poruszane są tematy związane z seksem. Kolejny etap polega zachęcaniu do podejmowania czynności intymnych przy jednoczesnym naleganiu na utrzymaniu tajemnicy dotyczącej relacji. Podczas procesu uwodzenia sprawca stosuje różne techniki manipulacji, używa również szantażu czy groźby. Ryzyko podejmowania niebezpiecznych kontaktów online przez dzieci i młodzież jest często związane z niskimi kompetencjami w zakresie właściwiej oceny sytuacji, rozumienia i przewidywania skutków podejmowanych działań. Jednocześnie należy pamiętać, iż większość dzieci charakteryzuje otwartość, zaufanie do świata i chęć nawiązywania znajomości. Uwodzenie dzieci w Internecie jest przestępstwem uregulowanym w art. 200a kodeksu karnego.   

Szkodliwe i nielegalne treści

Prezentujące przemoc, obrażenia fizyczne, śmierć (ofiary wypadków, okrucieństwo wobec ludzi i zwierząt), nawołujące do autodestrukcji (samookaleczeń, samobójstw, zażywania szkodliwych substancji itp.), zachęcające do nietolerancji, wrogości czy nienawiści, pornografia dziecięca.

Nadużywanie Internetu

Rozumiane jako nadmierne i/lub dysfunkcyjne używanie Internetu związane z czasem, jak i intensywnością korzystania z sieci oraz potrzebą korzystania z sieci z jednoczesną utratą kontroli nad planowanym czasem aktywności online. Wiąże się to często z zaniedbywaniem innych aspektów życia. Zjawisko to, jak dotąd, nie doczekało się jednej, powszechnie uznawanej definicji. Opisując zagadnienie stosuje się pojęcia takie jak „siecioholizm”, „nadużywanie Internetu”, „patologiczne używanie” czy „uzależnienie od Internetu”. Część badaczy uważa, iż pojęcie „uzależnienie” nie może mieć zastosowania w kontekście Internetu, z uwagi na fakt przyporządkowania temu pojęciu grupy uzależnień fizjologicznych (alkohol, substancje psychotropowe, nikotyna). Zdaniem innych „uzależnienie od Internetu” mieści się w grupie uzależnień behawioralnych, co daje podstawę do stosowania tego terminu również w kontekście Internetu. Uzależnienie od Internetu nie jest sklasyfikowane jako choroba według klasyfikacji zaburzeń psychicznych. Nadużywanie sieci związane zarówno z czasem, intensywnością korzystania z Internetu, przy równoczesnym zaniedbywaniem innych aktywności. W wielu przypadkach stan taki ma znaczący wpływ na pogorszenie funkcjonowania człowieka w różnych sferach: fizycznej, psychicznej, społecznej, ekonomicznej, interpersonalnej.

Uzależnienie od gier komputerowych

Objawami uzależnienia dziecka od gier to m.in. 

• spędzanie przy komputerze coraz więcej czasu, nie robiąc przerw i ograniczając inne aktywności (np. spotkania z kolegami, dotychczasowe zainteresowania, naukę, odrabianie lekcji, spanie, jedzenie),
• zaniedbuje obowiązki domowe i szkolne, jego oceny są słabsze; pojawiają się zmiany nastroju, problemy z koncentracją i zasypianiem, a także izolacja, 
• kłamie na temat tego, jak długo grało,
• podczas prób ograniczenia korzystania z komputera reaguje rozdrażnieniem, agresją (werbalną, a czasem fizyczną lub płaczem.

Internetowe wyzwania

Idea internetowych wyzwań polega na wrzucaniu do sieci filmików przedstawiających osoby, które usiłują sprostać najdziwniejszym zadaniom – w teorii zabawnym, najczęściej niezbyt mądrym, nierzadko groźnym. Istotą tej mody jest pokazanie swoich dokonań możliwie jak najszerszemu gronu odbiorców. Pomysły na internetowe wyzwania biorą się z różnorodnych inspiracji. Okazuje się, iż tego rodzaju zabawy angażują dużą grupę nastolatków. Do najpopularniejszych internetowych wyzwań podejmowanych przez młodzież należą m.in.: oblewanie się lodowatą wodą, udawanie mrożonego kurczaka, zakładanie na głowę prezerwatywy z wodą, selfie na najwyższej konstrukcji w mieście, itp.

Przykłady wysoce ryzykownych Wyzwań internetowych (internet challange):

• Neknomination - wypicie w możliwie najkrótszym czasie jak największej ilości alkoholu,
• Zawody w połykaniu jak największej ilości lekarstw/ środków medycznych,
• Wyzwanie ognia - polegające na oblewaniu się łatwopalną substancją i podpalaniu jednej lub kilku części ciała i natychmiastowym gaszeniu, 
• Sól i lód - posypywanie skóry solą, a następnie przykładanie kostki lodu i wytrzymanie z palącym bólem jak najdłużej (grozi powstaniem odmrożeń trzeciego stopnia i martwicą skóry), 
• Zabawa w duszenie – polegająca na odcinaniu dostępu tlenu do mózgu w celu osiągnięcia stanu euforii jak po zażyciu substancji psychoaktywnych.

Materiały przedstawiające seksualne wykorzystywanie dzieci

Potocznie pornografia dziecięca  –- Termin określający materiały (tekst, film, zdjęcie, zapis audio), które powstały podczas seksualnego wykorzystania dziecka. Termin „materiały przedstawiające seksualne wykorzystywanie dzieci” jest bardziej poprawny niż termin „pornografia dziecięca” ponieważ odzwierciedla charakter przestępstwa dokonanego na dziecku. Polski Kodeks Karny (art. 202) zabrania produkcji, utrwalania, przechowywania, posiadania, uzyskiwania dostępu oraz prezentacji treści pornograficznych z udziałem małoletniego. Jak również: produkcji, rozpowszechniania, prezentowania, przechowywania, posiadania treści pornograficznych przedstawiających wytworzony albo przetworzony wizerunek małoletniego uczestniczącego w czynności seksualnej.
,,Erotyka dziecięca’’ - Treści, które przedstawiają dziecko w seksualnym kontekście (np. ubrane w erotyczną bieliznę, upozowane w erotycznych i wyzywających pozach), które nie stanowią naruszenia prawa. Wytwarzanie takich treści jest formą wykorzystania seksualnego.

Seksting

Zjawisko dotyczące przesyłania za pomocą komputera oraz urządzeń mobilnych z dostępem do Internetu swoich zdjęć, wiadomości o seksualnym charakterze lub też samodzielnie wykonanych materiałów video. Problem sekstingu obejmuje wszystkie grupy wiekowe, jednak proceder ten jest najbardziej popularny i niebezpieczny wśród nastolatków (wynika to z popularności i umiejętności korzystania z nowych technologii, a także typowego dla okresu dojrzewania zainteresowania sprawami seksualnymi). Zagrożenie sekstingu związane jest z niebezpieczeństwem upublicznienia i rozpowszechniania prywatnego materiału przez odbiorców np. erotycznego pokazu. W niektórych przypadkach wytwarzanie, przesyłanie lub publiczne udostępnianie może być nielegalne (patrz: pornografia dziecięca i cyberprzemoc) a czasem może nawet prowadzić do pozyskiwania korzyści materialnych związanych ze sprzedażą materiałów.

Cyberprostytucja

Zjawisko polegające na uzyskiwaniu korzyści materialnych w zamian za udostępnianie, przekazywanie poprzez Internet materiałów erotycznych lub pornograficznych wytworzonych z własnym udziałem. Mogą to być zdjęcia i filmy lub (coraz częściej) pokaz na żywo za pomocą kamerki internetowej.

Mowa nienawiści

Znieważenie, pomawianie lub rozbudzanie nienawiści wobec osoby, grupy osób lub innego wskazanego podmiotu. Mowa nienawiści jest narzędziem rozpowszechniania antyspołecznych uprzedzeń i dyskryminacji ze względu na rozmaite cechy, takie jak: rasa (rasizm), pochodzenie etniczne (ksenofobia), narodowość (szowinizm), płeć (seksizm), tożsamość płciowa (transfobia), orientacja psychoseksualna (homofobia), wiek (ageizm), światopogląd religijny (antysemityzm, chrystianofobia, islamofobia).

Pro-ana

Styl życia polegający na dążeniu do doskonałości, za jaką uważa się wychudzoną figurę. Ana pochodzi od słowa anoreksja, czyli zaburzenia odżywiania polegającego na patologicznym głodzeniu się. Pro-ana promuje anoreksję i jest bardzo aktywny w Internecie, popularny szczególnie wśród dziewcząt, które odchudzając się zakładają blogi. Znakiem rozpoznawczym jest dekalog pro-ana, który rozpoczyna się hasłem: „Jeśli nie jesteś szczupła, to znaczy, że nie jesteś atrakcyjna”, promotorzy pro-ana często posługują się symbolami motyli.

Sekstorion

Forma wykorzystania seksualnego, którego celem jest pozyskanie materiałów pornograficznych lub usług seksualnych na drodze szantażu wobec ofiary. Często sprawca szantażu pozyskuje materiały pornograficzne ofiary w wyniku sekstingu i zmusza ofiarę do przesłania kolejnych materiałów lub poddania się aktom seksualnym.

https://www.gov.pl/web/baza-wiedzy/bezpieczenstwo-twojego-dziecka---zagrozenia

Kara - nagroda, pochwała –krytyka, ich rola w wychowaniu

• Nie ma złotej recepty na dobre wychowanie.
• W wychowaniu ci, którzy wychowują i ci, którzy są wychowywani popełniają błędy.
• Nie ma szkoły, która uczy dobrego rodzicielstwa, bazujemy na swoich doświadczeniach i znanych wzorcach.
• Najlepszą rzeczą, którą możemy uczynić to uświadomić dziecku drzemiące w nim bogactwo.
• Dziecko musi słyszeć słowa „nie”, musi uczyć radzić sobie z trudami, ograniczeniami, nie zezwalajmy dzieciom na wszystko.
• Po co są nagrody i kary?
• Aby wpływać na zachowanie dziecka.
• Po co wpływać na zachowanie dziecka?
• Aby nauczyć zasad  (nauczyć niezbędnych umiejętności i reguł życia w społeczeństwie, aby po osiągnięciu dojrzałości samodzielnie funkcjonowało).

Po co nagradzamy?

• Aby: zachęcić dzieci do utrwalania określonych zachowań,
• wzmacniać pozytywne zachowania,
• zachęcać do wysiłku w realizowaniu obowiązków i zadań,
• przekazać uznanie za właściwe postępowanie.

Kryteria stosowania nagród

• za co?
• dlaczego?
• powinna być adekwatna do włożonego wysiłku,
• związana z ty co dziecko lubi, sprawia mu przyjemność,
• nie tylko za to co zrobiły dobrze, ale również za powstrzymanie się od złego zachowania,
• nadmiar nagród bez wysiłku ze strony dziecka, powoduje, że ich wartość maleje.

Rodzaje nagród

• Pochwała, uznanie uśmiech, przytulenie dziecka, np. wspólne spędzenie wolnego czasu,
• sprawienie dziecku przyjemności,
• wizyta u kolegi, koleżanki, wizyta w domu,
• nagrody rzeczowe np. pieniądze – do skarbonki,
• zwolnienie z obowiązku,
•  uzyskanie jakiegoś przywileju.
• Pochwały:
• Motywują dziecko do wykonywania obowiązków.
• Utrwalają zachowania, które pojawiają się sporadycznie.
• Budują pozytywną samoocenę.
• Informują, co jest dobrym, akceptowanym i pożądanym przez dorosłych zachowaniem.

Jak chwalić dziecko?

• Nagradzać poprzez pochwałę jest możliwe do wykonania przez każdego z nas.
• Na początku chwalimy za każdym razem, gdy się pojawi pożądane zachowanie. Dopiero, gdy określone zachowanie pojawia się często można chwalić, co któreś zachowanie.

Dobra pochwała powinna składać się z dwóch części:

1)      Pochwała opisowa (dorosły opisuje co widzi lub czuje) i podsumowanie jednym słowem np. „uporządkowałeś klocki, samochodziki i zwierzątka i ułożyłeś w oddzielnych pudełkach. To się nazywa organizacja”.

2)      Dziecko – po wysłuchaniu opisu – potrafi pochwalić się samo. np. Dorosły: „Bardzo podobają mi się te żółte balony i czerwone serca. Czuję się lepiej od samego patrzenia na nie.” Dziecko: „Bo ja umiem świetnie dobierać kolory.”

Kiedy chwalimy unikajmy:

• Ukrytej poprzedniej słabości dziecka lub niepowodzenia np. zamiast - trudno mi uwierzyć, że to zaliczyłeś

– wiem, że włożyłeś dużo pracy, aby to zaliczyć, musisz być z siebie dumny.

• Przesadnego entuzjazmu - może kolidować z oczekiwaniami dziecka.

Należy pamiętać, że dziecko wielokrotnie powtórzy opisane zachowanie.

Co robić, gdy dziecko zachowuje się w sposób przez nas nieakceptowany?        

               Jeśli dziecko przejawia zachowania, które są dla nas nie do zaakceptowania, musi odczuć konsekwencje swojego postępowania.

               Konsekwencje będą naturalnym wynikiem zachowań dziecka np. dziecko wylewa picie  – sam fakt rozlania picia powoduje, że dziecko czuje iż odniosło porażkę.

               Dodatkową konsekwencją może być zaangażowanie dziecka w sprzątanie rozlanego picia.

Gdy dajemy dziecku odczuć konsekwencje jego zachowania, dajemy mu szansę na zastanowienie się, co mogę zrobić by tę sytuację naprawić.

Konsekwencje powinny być sformułowane jako reguły zachowania.    

               Jeśli je ustalimy powinniśmy ich stanowczo i konsekwentnie przestrzegać, np.: Jeśli dokuczasz młodszemu bratu, on nie będzie się z tobą bawił. Jeśli się bawisz jedzeniem, to najwyraźniej już się najadłeś i możesz odejść od stołu.

Konsekwencja to reakcja na zachowanie dziecka. Powinna być:

• szybka – natychmiast wyciągamy konsekwencje, nie może być odległa w czasie np. wyjazd w góry,
• skuteczna – doprowadzona do końca,
• stosowalna – możliwa do wykonania, dziecko jej nie „ obejdzie”, nie może to być tekst „urwę ci głowę”, „wyrzucę cię z domu”.
• sprawiedliwa – adekwatna do przewinienia, małe przewinienie – mała konsekwencja,
• większe przewinienie – trudniejsza konsekwencja.

Dobrym pomysłem na rozwiązanie problemów wydaje się tak przedstawiony sposób:

• Porozmawiaj o dziecięcych odczuciach   i potrzebach (wyobrażam sobie jak musisz się czuć).
• Porozmawiaj o twoich odczuciach i potrzebach (powiem ci jak ja to czuję).
• Wspólnie zastanówcie się nad znalezieniem obopólnie korzystnego rozwiązania (zapisujemy wszystkie pomysły).
• Wypisz wszystkie pomysły bez oceniania ich.
• Zdecyduj, który pomysł ci się podoba, który nie, a który planujesz wprowadzić w życie (myślę, że to można zrobić).
• Spójność zasad tworzy dziecku jasny i bezpieczny świat, w którym wie jak się poruszać.

Najlepszą profilaktyką wszelkich zachowań niepożądanych i warunkiem prawidłowego rozwoju Państwa dziecka jest Państwa miłość, akceptacja i zainteresowanie dzieckiem.

                                                                                                                      Opracowanie: Iwona Schubert

Opracowanie na podstawie:

• A. Faber i E. Mazlish Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły.
• A.Kołakowski, A.Pisuła Sposób na trudne dziecko.

Aktywność fizyczna dzieci w wieku przedszkolnym

    ”Ruch jest w stanie zastąpić prawie każdy lek, ale wszystkie leki razem wzięte

                         Nie zastąpią ruchu”         

                                                                                                       Wojciech Oczko

                Aktywność fizyczna jest szczególnie ważna u dzieci, które znajdują się w fazie intensywnego wzrostu, rozwoju i doskonalenia.

                Występujący u dzieci „ głód ruchu” jest wyrazem podświadomej chęci zaspakajania tej potrzeby, zapewnienia niezbędnego czynnika stymulującego rozwój. Dlatego aktywność powinna być rozwijana już od najmłodszych lat.

                Okres przedszkolny jest szczególnie znaczący dla kształtowania motoryczności dziecka. Dziecko nabywa wówczas pewnych umiejętności, które w dalszych etapach swojego życia jedynie doskonali.

                Dla dzieci właściwie dozowany ruch łagodzi przebieg procesów rozwojowych, zwiększa odporność fizyczną, koryguje wady postawy i kształtuje pozytywne nawyki ruchowe.

               Dlatego troska o prawidłowy rozwój fizyczny dziecka, o zapewnienie mu odpowiedniej ilości wszechstronnego ruchu jest działaniem na rzecz szeroko pojętego zdrowia dziecka – zdrowia fizycznego, psychicznego i społecznego.

              Aktywność ruchowa pełni cztery podstawowe funkcje:

1. Stymulacyjną – pobudzającą cały organizm do prawidłowego rozwoju.

Wysiłek fizyczny mobilizuje układ:

• Kostno-mięśniowy
• Krążeniowo-naczyniowy
• Oddechowy
• Nerwowy
• Kształtuje pamięć i uwagę oraz uczy zachowań prospołecznych

1. Adaptacyjną – poprzez ruch i ćwiczenia fizyczne dziecko może hartować organizm, czyli zwiększać granicę tolerancji na bodźce czy czynniki ze strony środowiska: zimno, ciepło, wiatr, wilgotność powietrza, a także odporność na czynniki psychiczne (stres)  i społeczne.
2. Kompensacyjną (wyrównawczą) – równoważącą bilans bodźców korzystnych i niekorzystnych. Ruch, jako czynnik korzystny, prozdrowotny ma zrównoważyć bilans bodźców działających na młody organizm. Ma wyrównać niekorzystne działanie takich bodźców, jak np. telewizja, komputer.
3. Korekcyjną  - działania te stosuje się najczęściej u dzieci z wadami postawy, ale można je również wykorzystać u dzieci z otyłością, astmą czy niektórymi zaburzeniami układu krążenia. Funkcja korekcyjna jest więc funkcją terapeutyczną i leczniczą. Należy pamiętać, że aktywność ruchowa to ważny element:

• Prawidłowego rozwoju organizmu, jego układów i narządów
• Rozwijania funkcji i wydolności organizmu
• kształtowania poprawnej postawy i budowy ciała
• przystosowania do życia w otaczającym środowisku
• zapobiegania chorobom
• rozwoju psychicznego i społecznego
• terapii wielu zaburzeń i chorób

Piramida aktywności fizycznej dla dzieci w wieku przedszkolnym

Na wzór piramidy zdrowego żywienia została opracowana piramida aktywności fizycznej dla dzieci w wieku przedszkolnym składająca się z 4 pięter:

       I.          Najniższe z nich a jednocześnie podstawowe dotyczy najprostszych form ruchu, związanych z codziennymi czynnościami, takimi jak: pokonywanie pieszo trasy do przedszkola, wchodzenie po schodach, korzystanie z placu zabaw czy spacer z psem. Dobrze byłoby, aby ograniczenie używania windy, schodów ruchomych, samochodu stało się naszym prozdrowotnym nawykiem.

     II.          Na drugim piętrze piramidy znajdują się powszechnie znane formy aktywności fizycznej tj. jazda na rowerze, wrotkach, hulajnodze czy zabawy z piłką, z których dzieci powinny korzystać przynajmniej co drugi dzień. Ten rodzaj aktywności powinien trwać jednorazowo minimum 20 minut.

    III.          Trzecie piętro piramidy zajmują takie formy ruchu, jak pływanie oraz lubiane przez dziewczynki ćwiczenia o charakterze rytmiczno – tanecznym lub preferowane przez chłopców sporty walki. Zazwyczaj są to zajęcia zorganizowane prowadzone przez specjalistów. Zaleca się korzystanie z nich co najmniej 2-3 razy w tygodniu. Celem tych ćwiczeń jest przede wszystkim rozwijanie siły, wytrzymałości i sprężystości mięśni.

   IV.          Na wierzchołku piramidy znajdują się bierne formy wypoczynku. Organizm dziecka potrzebuje stosownej ilości snu, a po ćwiczeniach ruchowych odpowiedniej ilości odpoczynku. Jeśli jednak dziecko w ciągu dnia zbyt dużo czasu spędza przy komputerze,  smartfonie lub ekranie telewizora, nie ma to nic wspólnego z dbałością o jego zdrowie. Oczywiście trudno wyobrazić sobie współczesne życie bez możliwości dostępu do Internetu, komputera czy telewizji. Rolą rodziców jest kontrolowanie czasu spędzanego przez dziecko w ten sposób oraz ustalenie i konsekwentne respektowanie rozsądnych ograniczeń czasowych.

Biorąc pod uwagę, że dziecko w wieku przedszkolnym wymaga jeszcze opieki rodziców, warto poświęcić spędzony razem czas na wspólną aktywność fizyczną. Z pewnością przyniesie to korzyści zdrowotne obu pokoleniom oraz wpłynie na umocnienie rodzinnej więzi emocjonalnej.

Szybki rozwój w okresie wczesnego dzieciństwa jest ogromną szansą edukacyjną dziecka a także dużym wyzwaniem dla nauczyciela przedszkola. Nauczyciel powinien wspierać przede wszystkim rozwój ruchowy dziecka ponieważ ruch jest fizjologiczną potrzebą dziecka przedszkolnego. Rozwijanie sprawności ruchowej następuje głównie poprzez organizację zabaw ruchowych: zabawy orientacyjno porządkowe, z elementami równowagi, czworakowania, biegu, rzutu, celowania i toczenia, wspinania się, podskoku i skoku; gry i zabawy na powietrzu oraz zabawy zimą na śniegu.

Zabawa ruchowa jest prostą nieskomplikowaną formą ruchu opartą na podstawowych czynnościach motorycznych człowieka, jak chód, bieg, skok, czworakowania, pełzanie, rzucanie itp. Są one formą działalności ruchowej charakterystyczną dla wieku przedszkolnego najbardziej odpowiadającą potrzebom dziecka, wynikającym z właściwego jego rozwoju. Zabawy ruchowe wprowadzają radosny nastrój i dobre samopoczucie, dają dziecku możliwość zaspokojenia naturalnej potrzeby ruchu. Wpływają na podnoszenie wydolności wszystkich układów i narządów, przede wszystkim ruchowego, oddechowego, krążenia i pokarmowego. Rozwijają wszystkie cechy motoryki jak: siła, szybkość, zwinność, wytrzymałość, gibkość, moc oraz umiejętności ruchowe niezbędne w codziennym życiu.

Zabawy ruchowe prowadzone w przedszkolu powinny być dostosowane do potrzeb i możliwości dziecka. Rozwijają i doskonalą sprawność ruchową poprzez:

• kształtowanie prawidłowej postawy,
• kształtowanie motoryki:  szybkości, gibkości i zwinności,
• rozwijanie koordynacji ruchowej,
• wyrabianie pozytywnej motywacji do zabaw i zajęć ruchowych.

Rolą nauczyciela w zabawach ruchowych jest:

• zapewnienie dzieciom bezpieczeństwa,
• łagodzenie sporów,
• zachęcanie do aktywności dzieci mało ruchliwych,
• aktywizowanie (podsuwanie nowych pomysłów).

Aby skutecznie wspierać rozwój psychofizyczny dzieci niezbędna jest stała współpraca z rodzicami. Nie wszyscy rodzice zdają sobie sprawę z wielkiego zapotrzebowania dzieci na ruch i często nie wiążą nadruchliwości dziecka w domu z brakiem okazji „do wyżycia się” ruchowego w ciągu dnia. Należy zachęcać rodziców do organizowania wspólnych zabaw ruchowych z dziećmi, do planowania im aktywności ruchowych np.: rower, wrotki, basen, gra w piłkę itp.

Szczególną troską należy otoczyć dzieci niechętnie ruszające się, stroniące od zabaw, ze znacznie obniżonym poziomem rozwoju cech motorycznych.

Jak wiadomo najważniejszym czynnikiem w zabawie jest ruch i musi być go dużo, aby wpływać dodatnio na rozwój dziecka. Dlatego też każda zabawa jest tym wartościowsza, im więcej ruchu i radości dostarcza dziecku. Ruch w zabawie jest ruchem dowolnym – jego formę i częstotliwość reguluje samo dziecko. Zabawy ruchowe są jednym z najwszechstronniejszych środków wychowania fizycznego. Dają one możliwość równoczesnego oddziaływania na fizyczną i psychiczną stronę osobowości.

                 Większość pięcio-  i sześciolatków potrafi:

• Stać na jednej nodze przez ok. 12 – 15 sekund
• Przechodzić sprawnie po równoważniach
• Sprawnie rzucać i chwytać piłkę
• Biec bez większego wysiłku dłuższy czas
• Zmieniać kierunki w biegu
• Skakać na jednej nodze do przodu i do tyłu.

           W tym wieku dzieci wkraczają w tzw. skok rozwojowy. Następują zmiany w rozwoju motorycznym, w opanowywaniu umiejętności koordynacji ruchów, łączeniu kilku aktywności ruchowych. Wzrastają szybkość, zręczność, wytrzymałość, poprawiają się jakość ruchów precyzyjnych oraz reakcje równoważne.

       Ćwiczenia ruchowe powinny być nacechowane dużym bogactwem ruchów, wszechstronnością i znaczną różnorodnością. Stosowane systematycznie pozwolą dziecku odkrywać wartości i możliwości własnego ciała. Trzeba przyzwyczajać dzieci do aktywności zarówno w domu, jak i w terenie oraz w różnych porach roku. Tylko wtedy dziecko zrozumie, że inaczej wchodzi się pod górę, a inaczej z górki, że taka sama górka latem i zimą wymaga innego sposobu jej pokonania, że łatwiej biega się po boisku niż po piasku itp. A to są bardzo ważne dla dziecka odkrycia. Ruch poprawia nastrój, daje poczucie spełnienia i zadowolenia, pozwala lepiej poznać siebie i otoczenie. Wpływa niezwykle korzystnie na całościowy rozwój dziecka.

        Regularna aktywność fizyczna dzieci, wydatnie wspiera rozwój mózgu.

  Przykładowo:

- chwytanie, pełzanie, obracanie i pchanie rozwija koordynację wzrokowo-ruchową, zdolności motoryczne oraz przygotowanie do pisania.

- obracanie się w kółko, balansowanie, huśtanie, turlanie, doskonali równowagę, kształtuje koordynację ruchową oraz umiejętności pisania i czytania.

 - układanie zabawek i układanek, zabawy powtórzeniowe i słowne, wpływają na rozwój zdolności matematycznych, logicznego myślenia i dobrej pamięci.

      Ruch pozwala zapobiegać wielu chorobom. Aktywność fizyczna jest najlepszym antidotum na wiele dolegliwości związanych z cywilizacją. Wygodny tryb życia w komforcie cywilizacyjnym, stronienie od aktywności fizycznej są najważniejszymi przyczynami nieprawidłowości rozwojowych, wad postawy, nerwic, otyłości, niewydolności mięśniowej, zaparć, cukrzycy, choroby nadciśnieniowej i wielu innych tzw. „chorób cywilizacyjnych”.

   Coraz częściej występują wady postawy (plecy okrągłe, wklęsłe czy płaskie), boczne idiopatyczne skrzywienia kręgosłupa, koślawe kolana czy stopy płasko-koślawe. Dzieci potrzebują więcej ruchu. Jest on naturalną potrzebą, która została stłumiona przez nawyki cywilizacyjne. Każde dziecko musi mieć czas i okazję by biegać, skakać, grać w piłkę, wędrować po lesie, pływać czy wspinać się.

        Argumenty przekonujące, że warto być aktywnym fizycznie:

1. 1.     Polepsz nastrój

Ćwiczenia fizyczne poprawiają stan układu nerwowego i wpływają na układ hormonalny. Dlatego ruch pomaga uspokoić emocje, rozładowuje napięcie i stres, ułatwia relaks.

1. 2.     Lek na bezsenność

Ruch to dobry lek na bezsenność i nocne niepokoje. Poprawa snu jest efektem psychicznego i fizjologicznego odprężenia po wysiłku. Dzieci nadpobudliwe będą łatwiej zasypiały i spokojniej spały, jeżeli w ciągu dnia dostarczymy im okazji do intensywnego ruchu.

1. 3.     Rozwój zmysłów i zdolności umysłowych

Ruch poprawia nie tylko koordynację ruchową. Sprawniejsze staje się zarówno ciało, jak i umysł. Dlatego ruch jest lekarstwem dla dzieci, które mają zaburzenia koncentracji i uwagi, nie potrafią zapamiętać polecenia czy usiedzieć w miejscu.

1. 4.     Zastrzyk energii

Ruch na świeżym powietrzu to większa porcja tlenu dla organizmu.

 Płuca pracują mocniej, krew krąży szybciej, dlatego mózg i każda komórka całego ciał są lepiej zaopatrzone w tlen i substancje odżywcze. Dzięki zwiększonej porcji tlenu intensywniej zachodzą wszystkie procesy życiowe, czego bardzo potrzeba młodemu organizmowi.

             Ruch ma ogromne znaczenie dla prawidłowego pełnego rozwoju. Przede wszystkim ruch sprawia, że dzieci mogą:

a)     Rozładować nadmierną energię

b)     Dotlenić się

c)      Trenować zmysł równowagi

W ruchu objawia się Integracja Sensoryczna. Ruch trenuje nie tylko mięśnie, lecz również umysł i psychikę. Dostarcza doświadczeń przestrzeni, czasu, schematu własnego ciała, koordynacji wzrokowo-ruchowej, wyostrza zmysł wzroku i słuchu. Dzieci uwielbiają skakanie, bieganie, chcą się poruszać, ponieważ ruch „karmi” ich mózg. Będąc aktywnym ruchowo dziecko rozwija zmysły: przedsionkowy, prioprioceptywny, dotyk, wzrok i słuch. Mało ruchu, więcej czasu spędzonego przed telewizorem i komputerem, a także wyręczanie dzieci przez rodziców – to niektóre z czynników powodujących zaburzenia integracji sensorycznej.

Codzienna aktywność fizyczna dostarcza  bodźców wszystkim bazowym układom sensorycznym. Jazda na rowerze, rolkach lub hulajnodze świetnie trenuje równowagę. Skoki na trampolinie wspierają rozwój reakcji równoważnych, przy czym bardzo stymulują układ prioprioceptywny. Wizyta na placu zabaw to też świetny „trening sensoryczny”.

Należy wspomnieć również, iż ruch i wszelkie zabawy ruchowe stymulują kształtowanie się różnych cech niezbędnych w późniejszym życiu, tj.: samodzielność, równowaga emocjonalna, hart psychiczny, odporność na stres, umiejętność psychicznej adaptacji do zmieniających się warunków, poczucie odpowiedzialności, zdyscyplinowanie i wytrwałość w pokonywaniu trudności.

Podsumowanie.

            Zajęcia i zabawy ruchowe realizowane w przedszkolu sprawiają, że aktywność fizyczna dzieci jest coraz większa, stają się tym samym bardziej odporne na choroby a ich sylwetka jest smukła i wysportowana. Jednak żadna placówka wychowawcza nie jest w stanie zastąpić rodziców w wychowaniu do aktywnego spędzania czasu wolnego. To do rodziców bowiem należy obowiązek kształtowania u dziecka określonych umiejętności i nawyków ruchowych, które zwykle mają decydujący wpływ na dalszy rozwój zainteresowań w tym kierunku. Do aktywności najbardziej inspiruje dziecko wspólne działanie z rodzicami,
z którymi jest ono na tym etapie rozwoju związane najsilniej. Stwarzając dziecku w wieku przedszkolnym warunki do zabaw i aktywności fizycznej przyczyniamy się do ich wszechstronnego rozwoju, dajemy dobry przykład dbania o swoje ciało i zdrowie oraz sprawność fizyczną i psychiczną.

Wskazówki dla rodziców:

• bądź dla dziecka przykładem – sam podejmuj aktywność fizyczną;
• planuj i organizuj aktywność ruchową wspólnie z dzieckiem;
• stwórz dziecku warunki do podejmowania aktywności fizycznej;
• pozwól dziecku na samodzielny wybór rodzaju aktywności;
• rozmawiaj, dowiedz się dlaczego dziecko lubi bądź nie lubi uprawiać sportu;
• chwal za podejmowanie aktywności ruchowej;
• doceniaj wysiłek dziecka, motywuj go do podejmowania dalszych aktywności ruchowych.